پرستاری یعنی وقف سلامت جامعه شدن/ با اینکه در آستانه بازنشستگی بودم ماندم تا خدمت کنم

با نام و یاد خدا سیما پزشکی هستم ۲۸ سال سابقه خدمت دارم که ۲۷ سال آن را در بیمارستان تهران کلینیک و یک سال هم هست که در بیمارستان انصاری مشغول به کار هستم . بنده سوپروایزر بالینی هستم و در دفتر پرستاری مشغول به کار هستم.

رشته پرستاری را در انتخاب رشته کنکور نسبت به خیلی از رشته‌های کارشناسی اولویت دادم چرا که این رشته را دوست داشتم و همیشه فکر می‌کردم که با این شغل می‌توانم هم به مردم و هم به خانواده‌ام خدمت کنم.

حضرت زینب (س) پرستاری امام زین‌العابدین علیه‌السلام و دیگر بیماران و مصیبت‌زدگان اهل بیت را برعهده داشت، و ضمن این که رسالت مهم نگهداری و تبلیغ از نهضت حسینی را به خوبی انجام داد. حضرت زینب (س) تا آخرین رمق، دین خود را به مکتب و رهبرش ادا کرد. به هر حال ما شیعه هستیم و عاشق اهل بیت و در این میان واقعه کربلا و فداکاری‌های حضرت زینب (س) همیشه یادآور آلام و دردهای اهل بیت (ع) است و پرستار نیز با آلام و دردهای بیماران در ارتباط است؛ بنابراین این مناسبت بسیار درخور و شایسته است.

پرستاری علاقه و شناخت می‌خواهد و کسانیکه قصد فعالیت در این عرصه را دارند لازم است با سختی کار و مشکلات محیط‌های بیمارستانی و درد آشنای مردم باشند تلاش زیاد و دانش روز و حفظ توانمندی‌های شخصی و فرهنگی محیط کار و اشتغال در این خصوص بسیار مهم است در یک کلام امادگی داشته باشد تا در هر شرایطی از این سعادت برای سلامت مردم ارزشمند استفاده کند و بدانند در شب‌های سرد و گرم و شادی و غم در آن زمان که همه در کنار خانواده هستند باید خود را وقف سلامت جامعه کند.

از نظر من پرستار خوب پرستاری است که باوجدان باشد .عاشق کارش باشد . با اخلاق و باحوصله باشد باید پرستار علمش به‌روز باشد و با دقت تمام وظایف محوله را انجام دهد و به واقع وظیفه‌شناس و از همه مهم‌تر خستگی‌ناپذیر باشد.

از شروع اپیدمی کرونا واقعا یک وظیفه سنگین به دوش کادر درمانی به خصوص پرستاران اضافه شده بود. در این شرایط من در شرف بازنشستگی بودم ولی به خودم گفتم تو این همه سال خدمت کردی حالا که این مردم بهت احتیاج دارند، نباید میدان رو خالی کنی. ماندم و گرچه از یکی از بیماران کرونایی، حتی مبتلا به کووید-19 هم شدم که دوره بیماری بسیار سختی رو گذراندم اما ماندم و سعی کردم به خدمتم در این دوره نیز در حد توان ادامه دهم. باور کنید هر باری که از بیمارستان به منزل برمی‌گشتم ، استرس این را داشتم که من این ویروس منحوس را به عزیزانم منتقل نکنم. باورتان میشه که بیش‌تر از یک سال است که با پدرو مادرم فقط تلفنی صحبت کرده‌ام تا مبادا ناقل ویروس به آنها باشم. بگذریم از تحمل ماسک‌های سنگین و دو لایه که باعث زخم پشت گوشمان می‌شود و...

در مورد حمایت خانواده عرض کنم که همیشه در مورد شغلم از طرف آنها حمایت شده‌ام به خصوص مادرو پدرم که هر دو دبیر بازنشسته هستند و مشوق اصلی من برای ورود به این رشته و همسرم که در ادامه راه سخت شیفت‌های شب؛ با وجود دو فرزند خردسال در سال‌های اوایل خدمت و هم اکنون بسیار کمک حال و حامی من بوده است.

در مورد تأثیرات بد این شغل عرض کنم که البته که با توجه به سختی آن جزو مشاغل سخت و زیان‌آور دسته‌بندی شده و واقعا دیدن ناراحتی‌ها و دردهای هم نوع ، دیدن کودکی که سرطان دارد ، دیدن مادری که فرزند خود را از دست داده یا فرزندانی که به سوگ پدرومادر خود می‌نشینند و.... بسیار سخت و طاقت فرساست . بارها با آنها و پا به پای آنها گریه کردیم و اینها همه در کنار کار سخت و شیفت‌های طولانی و بی‌خوابی و... باعث پیری زودرس و آسیب‌های جسمی و روحی به پرستاران می‌شود.

می‌خواهم در پاسخ عرض کنم من به نوبه خودم اول احساس میکنم که کاری جز انجام وظیفه نکرده‌ام اما از آنجا که تلاش کرده‌ام این همه سال را با عشق و با وجدان کار کنم، همیشه با خدای خودم معامله کرده‌ام و همیشه هم از طرف خدای خودم پاداش گرفته‌ام. همانطور که در قرآن کریم آمده است که «ما از شریان و رگ گردن به او نزدیک‏تریم.» در سختی‌ها و گرفتاری‌ها دست‌ِ یاری پروردگارم را لمس کرده‌ام و این را از دعای بیمارانی می‌دانم که توانسته‌ام خدمتی برایشان انجام دهم.

باید بگویم واقعا جامعه پرستاری در ازای کاری که انجام می‌دهند حقوق و مزایای بسیار پاییینی دریافت می‌کنند و این موضوع باعث می‌شود که بسیاری از آنها دو یا سه شیفت کار ‌کنند که بسیار فرساینده است. در ضمن گلایه من به عنوان پرستار بخش خصوصی از رییس محترم سازمان نظام پرستاری این است که در مورد افزایش حقوق و مزایا و سایر حمایت‌ها فقط و فقط بخش دولتی را مد نظر می‌گیرند در حالی‌که بخش خصوصی با حقوق بسیار پایین‌تر از بخش دولتی ارائه خدمت می‌کند ای کاش کمی هم به قشر پرستاران زحمتکش بخش خصوصی نظری داشته باشند.

یک بار من در اورژانس بیمارستان مشغول انجام وظیفه بودم که یک آقای حدود ۴۰ ساله نزدیک آمد و گفت: خانم شما منو نمی‌شناسید ولی من و خانواده‌ام شما رو خیلی خوب می‌شناسیم و همیشه شما رو دعا می‌کنیم . چند سال پیش شما مادر ما رو که دچار سکته قلبی شده بود و با توجه به ضرورت اعزام بیمار به مرکز مجهز به آنژیوگرافی ، شما با سرعت و با پیگیری‌های بسیار زیاد مادر ما رو به مرکز ... با آمبولانس اعزام کردید و وقتی که ما به اون مرکز رسیدیم گفتند اگر 10دقیقه دیرتر مادرتان را آورده بودید ایشان را از دست می‌دادید. حقیقتا من اصلا یادم نبود چون در طول خدمت از این کارها زیاد انجام می‌دهیم ولی اینکه آن آقا آنطور از من تشکر می‌کرد و می‌گفت ما مادرمان را بعد از خدا از زحمات شما داریم؛ باعث ایجاد حس خیلی خوبی در من شده بود.