روشی که فقط در ایران تجربه می‌شود

به گزارش شهر: سالهاست درها به سوي تماشاگران و سليقه و خواست آنها بسته شده است . اگر در فيلمي به موضوع سرگرم كننده و جذابي نگاه شود ،آن فيلم مردود است و بر چسب ابتذال مي خورد . به همين لحاظ است كه فيلم سازها – و تهيه كننده ها – ناگزيرند براي جلب حمايت مسؤولان وقت، به فيلم هاي جشنواره اي با مايه هاي جدي- و حتماً هنري- توجه بيشتري نشان دهند تا از جشنواره احياناً سيمرغ با ديپلم افتخار دريافت كنند، اما اين زمينه فيلم ثابت شده كه مورد پسند و علاقه تماشاگر عادي نيست و آثار جشنواره اي در سينماها و در ميان عامه جايگاهي ندارد.

جشنواره 32 هم مانند جشنوراه هاي قبل تر همه محصول يك سال بعد را به نمايش گذارد. كاري كه در هيچ كجاي دنيا سابقه و نظيري نداشته و ندارد. وقتي آن همه تماشاگر فيلم هايي بدون كمترين جاذبه و گرما در سينماهاي جشنواره ديده اند مسلم بدانيد كه اثرات آن  در اكران عمومي به خوبي آشكار خواهد شد.

اين بي اعتنايي نسبت به عامه سينما رو سبب مي گردد كه سينما در سال ديگر و در فضايي غم انگيزتر و تاريكتر در جا بزند.

براي اين كه چنين وضع اسفناكي ادامه پيدا نكند، چند پيشنهاد داريم: 1- جشنواره 33 فجر به جاي آن همه فيلم- چه در مسابقه و چه خارج از مسابقه- و نگاه اول از اين قبيل چيزها، فقط 15 تا 20 فيلم انتخاب كند و به مسابقه بگذارد. 2- توليد فيلم محدود شود و در سال تنها بين 30 تا 40 فيلم بيش تر ساخته نشود آن هم براي شرکت در جشنواره بدون قصه و تنوع با موضوع هاي غير قابل فهم بلكه جذاب و قصه دار به جهت جلب عامه تماشاگر 2-كارگردان اول بايستي قبلاً ٌحدود 10 فيلم را دستياري كرده باشد و با ساخت يكي دو مستند و يا يك فيلم كوتاه اجازه داده نشود وارد سينماي حرفه اي گردد 4- به فيلمنامه هاي جذاب با قصه هاي مردم پسند وام اهدا شود نه به آثار فاخر و دولتي و ضد تماشاگر 5- هر فيلمي كه در اكران عمومي معادل يك ميليارد و يا بيش تر فروش كرد به تهيه كننده و فيلم ساز آن، هزينه يك فيلم هديه داده شود.

سينماي 1392 هم چنان نشان از فقر فيلم مردم پسند و سالن هاي خالي از تماشاگر داشت اما حالا كه داريم به سوي سينما 1393 مي رويم شاهد چه سينمايي هستيم؟ چشم انداز اين سينما تا چه حد روشن است؟ چشم اندازي تاريك نيست؟ و آيا دوباره با سالن هاي خالي روبرو خواهيم بود؟در آخر سال به شما خواهيم گفت.

منبع: بانی فیلم