رفاقت دوشن با شهید بابایی کتاب «من و عباس بابایی» را ماندگار کرد/ توصیه‌های صمدی به نویسنده‌های جوان

کبری مزد ابادی در بخشی از این نشست افزود: شهید بابایی زمانی که از آمریکا برمی گردد اقای دوشن که از همکاران دون پایه وی بود را می فرستند دزفول. اقای بابایی و دوشن از سال 1354 با هم اشنا بودند و ارتباط داشتند. ارتباطشان بسیار صمیمی بود تا جاییکه وقتی از آمریکا برگشتند شش ماه بطور مشترک در یک خانه با آقای دوشن زندگی می کردند.

تدوین گر کتاب خاطران « من و عباس بابایی» تصریح کرد: رابطه برادران و صمیمانه ای میان شهید بابایی و حسن دوشن برقرار بودو این رابطه تا زمان شهادت شهید بابایی ادامه داشت. یک مقاطعی بویژه در سالهای 61 تا 63 با وجودی که این دو در شهرهای متفاوت از هم زندگی می کردند اما این رابطه صمیمی انها هیچگاه تا زمان شهادتش قطع و حتی کم رنگ نشد. حتی خبر شهادت شهید بابایی را هم حسن دوشن مامور شد که به همسر اقای بابایی مرحومه خانم حکمت اعلام کند.

در ادامه این برنامه نیز بخش هایی از کتاب من و عباس بابایی که در ان نحوه خبر دار شدن حسن دوشن از شهادت شهید بابایی نقل شده است برای حاضرین در جلسه قرائت شد.

در این خاطره به نقل از حسن دوشن آمده است: به هنگام بازگشت از یک مانوری در جنوب در هواپیمایی بودیم که اتفاقا مقام معظم رهبری اقای خامنه ای نیز در این پرواز بودند. من بنابر روال معمول وقتی هواپیما از زمین بلد شد ظرفی از شکلات برداشتم تا از مسافران هواپیما پذیرایی کنم از همان ردیف اول که اقای خامنه ای بودند تعارف کردم و همه برداشتند تا آخرهای صندلی رسیدم که یکی از دوستانم به نام اقای سنجابی وقتی شکلات را برداشت گفت: تسلیت می گم. گفتم چه شده؟ گفت عباس شهید شده. گفتم کدام عباس . گفت: عباس بابایی. گفتم زمین خورده. گفت: نه هواپیمایش را زدند. از فرط ناراحتی خودم را به ته هواپیما رساندم و همانجا نشستم. میخواستم درب را باز کنم و خودم را به بیرون پرت کنم آنقدر حالم خراب بود و از این خبر متاثر شده بودم. یکی از دوستان ما که احساس کرده بود ممکن است کاری به دست خودم بدهم آمد پیشم تا مبادا کاری کنم. صدای گریه همه هواپیما را برداشته بود. مقام معظم رهبری هم از صندلی شان برخواسته بودند و و یکی کی را مورد تفقد قرار می دادند و مرا هم مورد تفقد قرار دادند. واقعا دست خودم نبود چون دنیای بدون عباس برایم دیگر معنایی نداشت.