به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر، (مریم سادات صالحی)/ اگر در این دو سال اخیر و همزمان با شیوع کرونا نگاهی به کیفیت زندگی‌ها بیندازیم متوجه تغییراتی در زندگی ها می‌شویم روزهای طولانی خانه نشینی و حجم اخبار استرس زا دراین دوران بی تاثیر نبوده است و روز به روز شاهد افزایش آمار افسردگی در جامعه و کاهش روحیه نشاط در فضای جامعه و خانواده‌ها هستیم. این مساله نگرانی ها را برای روزهای پسا کرونایی و سلامت روانی جامعه تشدید کرده است.
یکی از راهکارهای همیشگی و البته بی هزینه روانشناسان دردرمان افسردگی خنده و خنده درمانی است ، آنها معتقدند که خنده منجر به ترشح اندورفین و سروتونین از مغز می‌شودو با آزادسازی این دو ،سرخوشی، تحرک و شادابی در فرد به وجود می‌آید خنده می تواند ار فشارها و استرس های روانی کم کند به همین سبب تلویزیون ، رادیو و اینترنت در این روزهای خانه نشینی می تواند نقش موثری را در افزایش روحیه نشاط شهروندان ایفا می کند.
از سریالهای طنز خانه به دوش ها و دربه درها و شعارهای ما همه خوبیم و خندیدن های مصنوعی شبانه گرفته تا سریال لاکچری هیولا1 و 2 هیچگدام به خوبی نتوانست مخاطب را آنطور که باید بخنداند. گویی خنداندن مردم در این شرایط کمی مشکل است . در این مابین رئالیتی شو «جوکر» با استفاده از نام همان فیلم برنده اسکار واجرای ایده ای نو توانسته تعداد زیادی را از مخاطبان را به سوی خود بگشاند.
هر چند مخاطب در ابتدای شروع این شو خانگی با تاریخچه ای از این مسابقه مواجه میشود که ایده ساخت این برنامه تلویزیونی را جدید نمی داند و خودش با اعتراف به کپی بودن و ساخت نسخه ایرانی از همان ابتدا خیال خودش و بیننده را راحت می کند.
ماجرای نسخه ایرانی این است که 8 نفررا در اتاقی با دکورنسبتا مدرن و البته داشتن امکانات رفاهی اولیه به مدت 6 ساعت محبوس می کنند و از زمانیکه ساعت دیواری این اتاق شروع به شمارش معکوس می کند شرکت کنندگان فرصت دارند با هر ترفندی که شده همدیگر را بخندانند و رقیبشان را از مهلکه حذف کنند و در نهایت برنده باچمدان های پر از پول از مسابقه خارج می شود.
تمام فضای اتاق و شرکت کنندگان توسط دوربین های مداربسته و مجری برنامه که هدایتگر این برنامه هست در اتاقک فرمان رصد میشود و هیچ نیشخند و لبخندی نمی تواند ازنگاه دوربین دور بماند.
تا اینجای کار شاید مسابقه عادی به نظرتان برسد ولی آنچه این مسابقه را برای بیننده جذاب می کند و آنرا به رئال شو مبدل کرده ، آن است که هر 8 نفر شرکت کننده از چهره ها ی مشهور سینما و تلویزیون در زمینه کمدی هستند. آنها اغلب در رزومه کاریشان فیلمهای کمدی دارند و به عنوان هنرمندان طنزو کمدی در ذهن مردم نقش بسته اند. این چهره های مشهور پیش از این، در سینما و یا تلویزیون بر حسب سناریو های از قبل نوشته شده هنرنمایی می کردند و مردم را می خنداندند ولی در این مسابقه سناریویی در کار نیست و بازیگران باید از همان هنر طنازانه و یا به اصطلاح نمک خودشان استفاده کنند تا رقیبشان را حذف کنند.
نکته جالب دیگر این مسایقه اینجاست که برای بیننده همیشه این جای سوال است که چطور بازیگران درایفای نقش طنز خودشان نمی خندند و یا به اصطلاح خنده شان نمی گیرد ؟این مسابقه با شکستن این تابو و نمایش خنده های آنان برای مخاطب جذابیت ایجاب می کند. مثال آنرا می توان در قسمت انتهایی پشت صحنه های سریال مهران مدیری دید.
فارغ از بحث جذاییت نشستن ولذت تماشای یک مسابقه تلویزیونی،ایجاد حس رقابت در بین شرکت کنندگان سبب می شود که بازیگران هر آنچه در چنته دارند را رو کنند و ببینده اغلب با شخصیت های واقعی از آنان مواجه می شود که برایش غیر منتظره است که به نظر از خاصیت های این قبیل رئالیتی شو ها محسوب می شود.
در جوکر مخاطب قرار نیست که چیزی را آموزش ببینید و نتیجه گیری اخلاقی خاصی را بگیرد ،فقط قراراست که بخندد تا سرتونیت بدنش بیشتر ترشح شودو آنجا خیالش راحت می شود که در آن خبری از شوخی های دم دستی و الفاظ رکیک و سطح پایین نیست و پدر و مادرها می توانند با آسودگی در کنار فرزندانشان در هررده سنی از دیدن آن لذت ببرند و صدای قهقهه های هم را بشنوند و ساعتی بدون فکر کردن به مشگلات زندگی ، وضعیت اقتصادی و ومعیشتی حواسشان را پرت کنند و فقط بخندند که خود باعث صمیمیت اعضا خانواده می شود.
آمار تعداد بیننده این سریال از شبکه خانگی نشان می دهد چنین رئالیته شوهایی می تواند ارتباط خوبی با مخاطبان تشنه لبخند این روزها برقرار کند که توجه به سبقه احسان علیخانی و تیمش در تلویزیون و تجربه اجرای چنین شوهایی مثل عصر جدید ، ماه عسل و... بهتر می شود که نمایش آن به شبکه سراسری تلویزیون هم راه یابد تا عموم مردم بتوانند تماشا کنند.
