عکسی به رنگ عودلاجان

به گزارش شهر، « تاریخ شهر، سرگذشت مردمانی است که روح جاری در فضای کالبدی شهرند و به واسطه حضور آنان، شهر مدنیت می یابد. بدین ترتیب، هر شهر قصه خاص خود را دارد.» این ها جملات آغازین کتاب عودلاجان ماست که می توان گفت چرایی انتشار این کتاب و حتی برگزاری مسابقه عکس عودلاجان ما ر ا نشان می دهد. کتاب عودلاجان ما که شامل عکس های منتخب مسابقه ای به همین نام است، به تازگی توسط سازمان زیبا سازی شهر تهران منتشر شده است.

در سال 1390 و به همت سازمان زیبا سازی شهر تهران مسابقه عکاسی عودلاجان ما برگزار شد تا هنرمندان و عکاسان آثار خود را با موضوع های اجتماعی، معماری و تمام مضامینی که معرف محله عودلاجان است به این مسابقه ارسال کنند. این مسابقه در دو گروه سنی کودک و نوجوان (زیر 18 سال) و بزرگسالان (بالای 18 سال) در هفته اول دی ماه 1390 برگزار شد. آثار منتخب این مسابقه در کتاب عودلاجان ما به تصویر کشده شده است. گفتنی است عودلاجان یکی از محلات قدیم تهران است که از غرب به خیابان ناصرخسرو، از شرق به ری، از شمال به امیر کبیر و از جنوب به 15 خرداد محدود است و سه محله اصلی امامزاده یحیی، پامنار و ناصرخسرو را در بر می گیرد که از نظر تاریخی،به دلیل وجود بناهای تاریخی متعدد، بسیار غنی است.

کتاب عودلاجان ما با اسامی عکاسان برگزیده آغاز می شود. پس از معرفی عکاسان، در سخن آغازین نوشته دکتراحمد مسجد جامعی، عضو وقت و رئیس کنونی شورای شهر تهران، را می خوانیم. وی یادداشت خود را با تمرکز بر اهمیت هویت مندی و روح حاکم بر فضاهای شهری نگاشته و در آن نگاهی نیز به تاریخ عودلاجان داشته است. پس از سخن آغازین، حمیده توسلی، مدیر دفتر محلی عودلاجان و داور مسابقه، در نوشته ای به اهمیت تجدید حیات مناطق شهری پرداخته و اقدامات دفتر محلی عودلاجان را بر شمرده است.

در ادامه کتاب، گفتگویی با علیرضا بزرگوار، شهردار منطقه 12 را می خوانیم و سپس، نوشته های جمال کامیاب، معاون برنامه ریزی و توسعه وقت و مدیرعامل کنونی سازمان زیبا سازی شهر تهران با نام «قدم زدن در خویشتن» و بهمن بزرگی نژاد، مشاور مدیر عامل سازمان زیباسازی شهر تهران با عنوان «یک تصویر از هزار واژه گویاتر است» را می بینیم. در انتهای این بخش نیز نوشته استاد ناصر تکمیل همایون، استاد جامعه شناسی و تاریخ معاصر ایران را که به طور کامل محله عودلاجان را معرفی کرده است با نام «هسته ای از تهران قدیم» و گزارشی از برگزاری مسابقه را می خوانیم.

بخش دوم کتاب، داوران مسابقه را معرفی کرده و احمد محیط طباطبایی در نوشته ای با عنوان «عکاسان عودلاجان، نقالان امروز شهر» به اهمیت و نقش عکاسی در انتقال خاطره از نسلی به نسل دیگر در تحول تاریخی این مسئله پرداخته است.

در نهایت نیز آثار منتخب این مسابقه عکاسی آمده است که برای لحظاتی بیننده را به کوچه پس کوچه های عودلاجان می برد و با گوشه گوشه این محله آشنا می کند. بی شک این کتاب نقش مهمی در شناخت محله عودلاجان برای آیندگان ایفا خواهد کرد اما این تنها حسن کتاب نیست، چرا که زیبایی عکس های ارائه شده در این کتاب که با تصویر روی جلد آغاز می شود، لذتی دلچسب را به مخاطب می دهد؛ لذت دیدن دوباره گوشه هایی از شهر که شاید هر روز بی تفاوت از کنار آنها می گذشته است.