به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، ویژه‌برنامه «در کوی نیکنامان» صبح پنجشنبه سوم آبان ماه با تجلیل از خانواده شهید داود رعیت حسین‌آبادی با هدف زنده نگه داشتن یاد و خاطره شهیدان منطقه ۸ در فرهنگسرای گلستان برگزار شد.
این برنامه ساعت ۷ صبح با خواندن دعای توسل و زیارت عاشورا آغاز شد و پس از ذکر مصیبت اهل بیت (ع)، حجت‌الاسلام وحیدی در سخنانی به عزاداری ماه‌های محرم و صفر پرداخت و گفت: عزاداری امام حسین (ع) اگر درست انجام شود، روز به روز حال آدم را بهتر می‌کند و اگر چه ظاهرش عزاست ولی عزایی است که با خودش شادی می‌آورد. ولی متأسفانه بعضی از مجالس عزاداری درست برگزار نمی‌شود و باعث افسردگی و تخریب اعصاب و روان می‌شود و حال را بد می‌کند. عزاداری واقعی به دور از خرافات و سلیقه‌هایی است که در این مسئله ورود پیدا کرده است. اگر عزاداری واقعی باشد این اشک‌ها و عزا نتیجه‌اش این است که بعد از ماه محرم و صفر احساس نشاط و صبر بیشتری دارید. اینها حداقل استفاده‌هایی است که ما می‌توانیم از عزای سیدالشهدا داشته باشیم.
حجت‌الاسلام وحیدی افزود: خداوند در آیه ۹۴ سوره مبارکه آل‌عمران راه بهترین انسان شدن را به ما یاد داده است. خیلی راه سختی است ولی نتیجه‌ای که می‌دهد بزرگ‌ترین پاداش برای ماست. «لَن تنالوا البرّ» هرگز ممکن نیست انسان بزرگی بشوید. مگر اینکه این کار را در زندگی انجام بدهید. «حتّی تنُفقوا ممّا تحبّون» از آن چیزهایی که دوست داری، بگذر و انفاق کن. متاسفانه امروز دنبال جمع‌کردن برای خود هستیم، بهترین ماشین، بیشترین محبوبیت، بهترین خانه، بهترین همسر را من داشته باشم. ولی دین می‌گوید تا می‌توانی به بقیه خیر برسان. اگر می‌خواهی به درجه بالای انسانی برسی، تا می‌توانی به دیگران انفاق کن. امروز در ایران مردم خیلی در فشار هستند. قشر وسیعی از جامعه اذیت می‌شوند.
وی در ادامه بیان کرد: سنت الهی این است که در شرایط سخت زندگی، انسان‌ها را برای دادن یک نعمت یا نعمت‌هایی خاص آماده می‌کند. ورزشکارها تمرین‌های سختی را برای رسیدن به طلای جهانی انجام می‌دهند. مثلاً شخصی برای به دست آوردن مدرک فوق تخصص خیلی سختی می‌کشد، زیرا می‌خواهد در آزمونی شرکت کند که اثرگذار روی زندگی و آینده‌اش است. باید مواظب باشیم، نعمت‌ها را بشناسیم و غفلت نکنیم. گاهی نعمت به ما می‌رسد ولی ما نعمت را نمی‌شناسیم، زیرا نعمت خودش را معرفی نمی‌کند تا ما متوجه آن شویم. نعمت در شکل‌های مختلف ظهور و بروز می‌کند و ما چون همیشه حواسمان به پول و یا سلامتی است از انواع دیگر نعمت‌ها غافل هستیم.
حجت‌الاسلام وحیدی در ادامه به بحث انفاق اشاره کرد و گفت: اگر کسی در این روزها انفاق کند، به بالاترین درجه معنویت خواهد رسید. معمولاً وقتی امکاناتی به ما داده می‌شود، خیلی خوشحال می‌شویم، ولی همه اینها بیرون از ما هستند. حال اگر خودت را به خودت بدهند چقدر لذت می‌بری؟ این لذت قابل وصف نیست. کسی که تمام زندگی‌اش را برای به دست آوردن پول گذرانده، هیچ وقت آرام نمی‌شود. تا خودت را پیدا نکنی، آرامش نداری و اگر خودت را پیدا کردی در یک گوشه با یک تکه نان خشک هم آرام می‌شوی. حسین بن علی (ع) بهترین مصداق این آیه است: «لن تنالوا آلبر حتی تنفقوا مما تحبون» از هر چه که داشت گذشت کرد. همین راهپیمایی اربعین که مردم با چه شور و عشقی با پای پیاده آن را انجام می‌دهند و این در دنیای امروز عجیب و غریب است. شهدا از همه چیز خود حتی جانشان گذشتند و انشاءالله بتوانیم ادامه‌دهنده راه آنان باشیم و خدای متعال را شاکر و سپاسگزاریم برای تمام نعمت‌هایی که به ما ارزانی داشته است.
در ادامه مراسم، پدر شهید داود حسین‌آبادی عنوان کرد: پسرم از لحاظ اخلاقی بسیار عالی بود. اهل کوچه و خیابان نبود و در خانه هم مدام در حال کتاب خواندن و قرآن خواندن بود. امتحان آخرش مانده بود که دیپلم بگیرد، اما دیپلم افتخار شهادتش را آوردند.
وی افزود: زمانی که جنگ شروع شد پسرم سه سال به جبهه رفت. بار آخر سه روز برای مرخصی آمد که یک روز را به زیارت حضرت معصومه (س) رفت و دو روز را پیش ما بود. شب گفت من فردا صبح به منطقه می‌روم و می‌دانست که ما نه نمی‌آوریم، چون باعث افتخارم بود که پسرم به جبهه برود. در عملیاتی که داشتند فرماندهشان گفت من بعد از حمله از او خبر ندارم و ما نمی‌دانستیم که اسیر شده یا مفقودالاثر تا اینکه مشخص شد اسیر نیست. داود بارها به برادرش گفته بود که دوست دارم مفقودالاثر شوم و به آرزویش رسید و به مدت ۹ سال و ۴ ماه مفقودالاثر بود، تا اینکه روز شهادت حضرت زهرا (س) پیکرش را پیدا کردند.
این پدر شهید ادامه داد: ما از مسئولان هیچ توقعی نداریم و فرزندمان را در راه خدا و دین و مملکت دادیم و به این مسئله افتخار می‌کنیم.
در پایان لوح سنگی منقش به عکس شهید و هدیه‌ای به رسم یادبود از طرف مدیریت فرهنگی هنری منطقه ۸ به خانواده شهید اهدا شد.
