مردی که با شغلش کِیف می‌کرد!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فرهنگ و هنر، معمارزاده بود و نامش «حسین بن محمد معمار» معروف به «حسین لُرزاده». از کودکی هنر آموخت و از نوجوانی معماری. خیلی زود قریحه‌اش آشکار شد و کارهایی کرد کارستان. می بردندش برای کاخ‌سازی و عمارت‌آرایی. این‌طوری شد که در عمر ۹۸ ساله‌اش از هنرِ دستش یادگارها گذاشت برای ایرانی‌ها؛ از آرامگاه فردوسی گرفته تا کاخ‌ مرمر و کاخ سبز و سردر دارالفنون و سردر بانک شاهی (تجارت فعلی). همه کارهایش این‌ها نبود؛ لُرزاده بیش از این‌ها بود. آدم دیگری بود و «معمار محراب‌ها» بود. بیش از ۸۰۰ مسجد را طراحی کرد یا برایشان گنبد و گلدسته ساخت یا دیوارها و محراب‌هایشان را تزئین کرد. نقش ذوق می‌کشید در عبادتگاه‌ها و زیارتگاه‌ها؛ معمار مسجد اعظم قم بود و معمار بازسازی مسجد سپهسالار. بزرگ‌ترین افتخارش اما تجدید بنای ایوان بزرگ و بازسازی بخش‌هایی از حرم منور امام حسین (ع) بود. چه کِیفی کرده با این کار و با این صاحب‌کار؛ کِیف هم دارد برای معماری که اهل روضه بود، روضه حسین (ع) عزیز دل اهل بیت (ع).

«جلال آل احمد» معماری مسجد اعظم قم را به دلیل تکیه بر ارزش‌های مذهبی و مهارت‌های سنتی ایرانیان با شور بسیار ستوده و این بنا را آبروی معماری قرن اخیر نامیده است

معمار بود؛ مثل همه معمارها ولی با گچ و آجر و خشت و سنگ کار دل می‌کرد انگار. کار دل می‌کرد که هنوز انگار دلش بر سطوح کاشی‌ها و و کتیبه‌ها و مقرنس‌ها و طاق‌ها حضور دارد؛ لابلای نقوش و خطوط و اسلیمی‌ها و گره‌ها و پیچ ‌و‌ تاب‌ها. درباره هنرنمایی‌اش در تزئین مساجد گفته‌اند که انگار فضا با نمازگزار سخن می‌گوید و حس ‌و‌ حال معمار به نمازگزار منتقل می‌شود.